W niniejszym studium podjęta jest próba ukazania metodologicznego statusu nauki finansów i zaprezentowania jej pozycji w systemie współczesnych nauk ekonomicznych. Chodzi więc głównie o rozważania dotyczące przedmiotu i metody współczesnej nauki o finansach. Zdając sobie sprawę, iż problematyki finansowej nie sposób badać współcześnie z uwzględnieniem jedynie aspektów ekonomicznych, autor próbuje w całej pracy akcentować rangę rozmaitych, z natury rzeczy nie wszystkich, elementów o charakterze społecznym, kulturowym, politycznym, technicznym i technologicznym itp. Myślą przewodnią niniejszych rozważań jest pogląd, że nauka finansów jest "jednością w różnorodności", a refleksja nad jej statusem metodologicznym oparta jest na tzw. "uporządkowanym eklektyzmie".

Celem książki jest przedstawienie koncepcji klastrów, ze szczególnym uwzględnieniem dotychczas wykorzystywanych metod ich ewaluacji. Problem ewaluacji klastrów można postrzegać z różnych perspektyw. Po pierwsze, ewaluacja może dotyczyć zasad i sposobu funkcjonowania klastra na tle jego otoczenia lub w porównaniu do innych klastrów o podobnym profilu działania. Po drugie, tak rozumianą ewaluację można rozszerzyć o podejście dynamiczne, poddając ocenie nie tylko aktualny stan rozwoju klastra, ale także jego zmiany w określonym przedziale czasowym. Po trzecie, ewaluacji można poddać poszczególne elementy klastra, czy procesy w nim zachodzące. Ewaluacja może dotyczyć na przykład działań interesariuszy klastra, powiązań między członkami klastra oraz ich interakcji z otoczeniem, przepływów zasobów materialnych i wiedzy w obrębie klastra oraz między klastrem a otoczeniem, sposobu zarządzania klasterem itd. Wszystkie te aspekty można oceniać zarówno w ujęciu statycznym, jak i dynamicznym. Po czwarte, ocenie może też podlegać poziom umiędzynarodowienia klastrów i jego zmiany w czasie oraz korzyści i koszty internacjonalizacji. Po piąte, przedmiotem ewaluacji może być również skuteczność polityki gospodarczej (prowadzonej na szczeblu narodowym, regionalnym czy lokalnym) skierowanej do klastrów lub szerzej - całej polityki innowacyjnej. Ocenie poddawane mogą być zarówno cele, jak i narzędzia polityki klastrowej, jako cały system bądź pojedyncze jego elementy, tj. odrębnie poszczególne cele i narzędzia. Ewaluacja celów polityki klastrowej polega na określeniu, czy odpowiadają one na bariery rozwoju klastra, zaś narzędzia ewaluowane są pod kątem ich skuteczności. Po szóste, ewaluacja może odnosić się do poszczególnych programów wdrażanych w ramach polityki klastrowej i realizowanych w danym klastrze. Po siódme, ocenie może również podlegać wpływ klastra na gospodarkę regionu i kraju, przy czym zwykle tego typu ewaluacja dokonywana jest w perspektywie średnio-, a nawet długookresowej.

Autorzy opracowania ukazali sytuację dochodową gospodarstw rolnych w 2013 r. na podstawie badań ankietowych, które zostały przeprowadzone przy okazji szkoleń rolników dotyczących rachunkowości rolnej. Zamierzeniem autorów była również ocena stopnia opodatkowania podatkiem rolnym dochodów badanych gospodarstw. W opracowaniu przedstawiono stopień obciążenia wszystkimi podatkami dochodów rolniczych ankietowanych gospodarstw rolnych. Wyniki tych badań mogą być uwzględnione w procesie wprowadzania podatku dochodowego w rolnictwie.

Obecny kryzys gospodarczy sprawił, że w refleksji dotyczącej stanu ekonomii jako nauki coraz częściej pojawiają się głosy, wedle których nauka ta wymaga gruntownej przebudowy. Zakres tych opinii jest oczywiście duży i obejmuje zarówno te skrajnie radykalne, głoszące, iż główny nurt, jakkolwiek byłby definiowany, należałoby czym prędzej porzucić, gdyż stanowi on źródło wszelkich gospodarczych niepowodzeń1, jak i te, które wskazują, że związek między stanem ekonomii jako nauki a sytuacją gospodarczą w żadnym razie nie może być postrzegany w sposób mechanicystyczny2, a zatem, że te dwa elementy, jeśli w ogóle można łączyć, to z pewnością nie na zasadzie prostych relacji przyczynowo-skutkowych. Wśród tych opinii jednak dość istotną część stanowią również te, które wskazują, że, jeśli w ogóle mamy do czynienia z sytuacją, którą można by określić mianem heurystycznego impasu, to źródeł tegoż impasu należałoby upatrywać przede wszystkim w filozoficznych i metodologicznych słabościach ekonomii, a dopiero później, jeżeli w ogóle, w jej warstwie teoretycznej. Niniejsza praca stanowi nie tylko wyraz akceptacji dla tych opinii, ale też jest w zamyśle próbą ich rozwinięcia i analizy. Uważam bowiem, że dyskurs ekonomiczny jest współcześnie (i był w przeszłości) obciążony przez, zazwyczaj implicytną obecność w nim, filozoficznych rozstrzygnięć, stanowiących spuściznę modernizmu (tożsamego z tradycjami kartezjańsko-baconowskimi) i to one decydują w głównej mierze o pojawiających się w nim heurystycznych ograniczeniach. Główny nacisk zostaje więc w tej pracy położony na zagadnienie wpływu tego, co zostaje w niej określone jako modernistyczne przesądzenia filozoficzne, na charakter i przebieg dyskursu ekonomicznego w tej jego części, która odpowiada za obecność w ekonomii określonych przekonań i idei filozoficzno-metodologicznych właśnie. Mając jednak na uwadze, iż zagadnienie to jest już w dyskursie obecne, a także będąc świadomym, że koncepcje z obszaru filozofii nauki, które do jego analizy dotychczas były wykorzystywane, nie spełniły pokładanych w nich nadziei, narzędziem analizy postanowiłem uczynić koncepcję, która dość radykalnie od tych już zastosowanych się różni, a którą jest L. Flecka psychosocjologia poznania naukowego. Podstawowym jej rysem jest stricte konstruktywistyczny sposób postrzegania zagadnienia wiedzy naukowej, który w istotnym stopniu uzupełniają idee kolektywizmu i historyzmu epistemologicznego oraz paradygmatyczności poznania. Wybór tej akurat koncepcji nie jest oczywiście przypadkowy, gdyż wynika z mojego głębokiego przekonania, że jest ona wolna od słabości podejść alternatywnych i w tym sensie ma nad nimi znaczną przewagę heurystyczną.